Foça Forum’dan arkadaşlar Kasım 2014 başında Ilgaz ve Küre dağlarına gidiyoruz dediklerinde her türlü programımı iptal ederek onlara katıldım. Sonbaharda daha önce iki kere gittiğim o yerlerde gördüğüm muhteşem renkler ve manzaralardan her seferinde ilk gittiğim gibi heyecanlanıyorum, çılgınca fotoğraf çekmek istiyorum. Dönünce de görüyorum ki aynı manzaraları onlarca kere çekmeşim. Bir daha gidişimde becerebilirsem fotoğraf makinamı almadan gideceğim herhalde...
Kastamonu
Mantıcı
Kastamonu meydanı
Bir minibüs ve bir araba ve 12 kişi Çatalzeytin’in Celaller köyündeki Celal arkadaşın ailesine ait içinde her türlü gerekli eşyanın olduğu iki katlı, şirin mi şirin ahşap eve yerleştik. Köyde 2 tane Celal adında çok çalışkan , herkesin yardımına koşan kişiler olduğu için köye bu adı vermişler.
Çatalzeytin ilçesi karadeniz kıyısında ortasından geçen nehrin iki yamacındaki dağlarda pekçok küçük yerleşimli yaylanın bulunduğı şirin bir kasaba.
Ilgaz dağları üzerinden gelirken etli ekmek için dağdaki bir aile tarafından işletilen sislerin içindeki ufacık bir mekanda mola veriyoruz.
Kastomunu’da da alışveriş ve gezinti için vakit ayırıyoruz.
Yol boyunca renkler inanılmaz. Kırmızının ,sarının ve yeşilin hemen hemen her tonunu görmek mümkün. Buna gökyüzünün griden maviye tonlarını koyarsanız renk cümbüşünü hayal edebilirsiniz.
Günlerimiz renk cümbüşün içinde yürüyerek, geceleri bahçedeki ateşin etrafında sohbet ederek son derece keyifli geçti.
Tahsin Amca
ve Günlüğü
Yürüyüşlerimizin birinde civardaki köylerden birine giriyoruz. Kastamonu ve Sinop’ta ki eski küçük zarif camilerin aksine köyün 3 katlı çok kötü bir mimarisi olan bir camisi var. Burası yayla olduğu için ve artık hava soğuduğu için köyde ise çok az insan kalmış. Bunlardan birisi 79 yaşındaki Tahsin amca , eşini yeni kaybetmiş. Günlük tutuyor.Yakacak odununu orman idaresinden alıyor , köye ekmekçi geliyor, diğer ihtiyaçları için Çatalzeytin’e 18 km yürüyor, dönüşte 30TL verip taksiye biniyor. Esra Erol’un evlenme programına çıkıp kendine bir eş bulmaya niyetli.
Evimiz ve Baş ahçımız
Diğer bir günde suyla çalışan un değirmenini görmeye başka bir köye yürüyoruz. Grubumuzun becerikli kadınların yaptıkları muhteşem yemeklerle, bakmaya doyum olmaz görüntülerin içinde yürümekle geçirdiğimiz bu güzel günler için Aksel ve Celal’e ve tabi bu geziyi keyifli yapan bütün dostlara da çok teşekkür ediyorum.
SİNOP
Buraya kadar gelmişken şimdiye kadar çok görmek istediğim ama bir türlü fırsat bulamadığım Sinop’a gitmeye karar veriyorum. Dışarda deli dalgaların duvarlarını dövdüğü meşhur cezaevi başlıca görmek istediğim yer. Ancak şehri gezdikten sonra anlıyorum ki Sinop’ta cezaevi kadar önemli çok daha fazla tarih var.
Çatalzeytin’den bindiğim minübüsle muhteşem bir dolunay doğuşunun eşliğinde Sinop’a otelime varıyorum. Denizci otel merkeze ve denize yakın şirin bir otel. Minübüste tanıştığı İzmirde okumuş Duygu beni otelime kadar götürüyor.
Akşam köşedeki balıkçıkçıdan balığımı alıp üst kattaki lokantaya çıkıp rakımı söylüyorum. Çoğunluğu erkek olan müşteriler dönüp bana bakmıyorlar bile. Tek başına gezen bir kadın olarak bu çok özel birşey.
Sinop’ta 3 gece 2.5 günün var . Açık büfe güzel bir kahvaltıdan sonra kendimi sokaklara atıyorum. İlk gittiğim arkeoloji müzesi gerçekten çok iyi düzenlenmiş ,güzel bir müze. Bir tarih öğretmeninin öğrencileri gezdiyor olması beni çok duygulandırdı.
Sinop’un tarihi MÖ 8000-5000 yıllarına kadar gidiyor. Adını amazon kraliçesi Sinova ya da yunan tanrıçası Sinope’den aldığı tahmin ediliyor.Çapkın Zeus Sinope’yi görünce aşık olup onu Sinop’a getirir ve ne isterse yapacağını söyler. Sinope’de bekaretime dokunma der. Onun için Sinop şehrinin bu güne kadar doğal güzelliğini korunduğuna inanılıyor.
Ona ne istediğini soran Büyük İskender’e gölge etme başka ihsan istemem diyen ve bir fıçıda yaşayan meşhur filozof Diyojen MÖ 413 tarihinde Sinop’ta doğmuş. Babası kalpazan olduğu için Atina’ya sürülmüş. Elinde lambasıyla hediyelik eşyaların üzerinde görmek mümkün.
Gerçekten Sinop şehri ve insanları beni çok etkiledi. Tanıştığım herkes şehirlerinden övgüyle bahsediyor, gece yarısı sokaklarda güvenle dolaşabileceğimi söylüyordu. Nitekim yaşam memnuniyeti üzerine yapılan bir araştırmada Türkiye’nin en mutlu şehri olduğu ortaya çıkmış. Burada yaşayanların %80’e yakını burada yaşamaktan mutlu olduğunu söylemiş.
Karadenizin tek doğal limanı olan Sinop’tan hem güneş doğuşunu hem de batışını izleyebiliyorsunuz.
Oraya gidince anladım ki ben haritada yeri tam anlayamamışım. Bir kuzeye çıkan burun var. İnce Burun. Birde doğuya doğru bir yarımada uzanıyor. Sinop burnu. Şehir işte bu yarımadanın üzerine kurulmuş. Konumu itibariyle çok korunaklı bir liman. MÖ 7. yy da yapılan surlar ve kale Romalılar dahs sonra Selcuklular zamanında onarılmış. İyi durumda olan kalenin tepesinde bir hoş bir kafe var. Hava soğuk olduğu için pek kimseyoktu ama manzara çok güzeldi.
Şehirde küçük şirin camilerin yanında bir de büyük bir cami var. Selcuklu imparatoru Allattin Keykubattan adını aln Alaeddin Cami. Cami’nin avlusun bir grup kadın aşure yiyorlardı beni de davet ettiler. Kuran kursu öğrencileriymiş. Kursta manasını anlamayı değil kuranı okumayı öğreniyorlarmış. Yalnız başıma sehayat ettiğime çok şaştılar.
Pervane- farsçada kuş emek- Medresesi hemen Aleaddin Camii’nın arkasında turistik eşyaların satıldığı ,bir kafenin olduğu keyifli bir mekan. Ayrıca el yapımı çeşitli boylarda tekneler de buradan alınabilecek hoş hediyelik eşyalardan en meşhuru. Ama ben alışveriş yapmayan kötü bir turist olarak orayı dolaşıp çıkıyorum.
Çok özel etnoğrafya müzesini de gezdikten sonra cezaevinin yolunu tutyorum. Geniş bir alana yayılmış olan şimdiki müze geçmişte başta Sabahattin Ali olmak üzere Kerim Korcan,İttahat ve Teraki karşıtları gibi pekçok ünlü muhalifi misafir(!) etmiş. Kaçmak imkanı olmayan şehir surlarının içine yapılan bu cezaevinde ayrıca adi suçtan hüküm giymiş Sandıkçı Şükrü, Abaza Basri, Benli Taci ve Çerkes Hüseyin Ağa gibi meşhur suçlular da yatmış.
Sabahattin Ali'nin hücresi
Müzede koğuşlar ve bahçeler var. Parmaklıklar Arasında dizisi burada çekilmiş. Onun dekoru ve Sabahattin Ali’nin şiirlerinin yazıldığı duvarlarla süsü odasının dışında pek birşey yok. Ancak koridorlardaki yazılar çok güzeldi.
“Hatasız insan yoktur. İnsanlık hatasını kabul ve tamir etmekle ölçülür”,”Kusursuz dost arayan dostsuz kalır”,”Ulusun ve yuvan seni bekliyor. Buradan onlara yararlı olarak dön”ve "Kitapsız hayat kör,sağır ve dilsizdir” gibi sloganlar yazılmış.
Sinop’un özel ve güzel yemekleri de meşhur. Mantı,nokul denen börek,ıslama ve tabi her çeşit balık. Bunları satan fırıncı kadınla sohbet ediyorum bana nasıl yapıldıklarını anlatıyor. Islamayı lokantalarda bulamıyorum. Evde yapılırmış. Kızartılmış yufkanın üzerine tavuk suyu, eti ve bol cevizle. Zaten cevizi bana döksen ben bile lezzetli olurum.
Ak Liman
Hamsilos
Hamsilos
Öğlen, yarısı cevizli diğer yarısı yoğurtlu mantımı yedikten sonra Türkiye’nin nadir fiyordlarından olan Hamsilos koyuna gitmek istiyorum. otobüs ve minibüs gitmediği için bisiklet kiralayarak gitmeye karar veriyorum. 13 km inişli çıkışlı deniz kıyısından Sarı kum , Ak liman gibi plajları geçerek keyifli ama biraz yorucu bir bisiklet seyahatiyle Hamsilos koyuna varıyorum. Yolda rastladığım turizm üniversitesi öğrencilerini de orayı görmedikleri için çok ayıplıyorum.
Hamsilos gerçekten görülmeye değer ,denizin içeri girdiği etrafı ağaçlarla bezeli fil kafasına benzeyen pırıl pırıl bir koy. Yurdumuzun tek fiyordu. Akşam yorgun olduğum için birşey atıştırıp otelde dinleniyorum.
Tabyalardaki kafe
Sabah bisikletimi tekrar alıp bu sefer diğer deniz kıyısından yarımadanın güney ucundaki Paşa tabyaları denilen 19. Yy da Osmanlı-Rus savaşında denizden gelen tehlikelere karşı yapılmış yarım ay şeklinde 11 top yatağı ,cephanelik ,asker koğuşu olarak kullanılan mekanı görmeye gidiyorum. Sinop’un bu bölgesinde zenginlerin oturduğu şık apartmanlar ve evler var. Burada da yol deniz kıyısından inişli çıkışlı gidiyor. İnsanlar yürüyüş yapıyorlar. Tabyaların ortasında Cumhuriyet muhabiri Cengiz Demirel bey ve eşinin işlettiği zarif bir lokanta var.Burada yazın düğün ve benzeri toplantılar yapılıyormuş.
Tabyalar
Seyit Baba türbesi
Bisikletime atlayıp denizde yelken dersi alan çocukları, martıları izleyerek şehre dönüyorum ve bisikleti geri verip yürüyerek tepelerdeki Seyit Bilal türbesine ve seyir tepesinde doğru tırmanıyorum. Yanında ufak bir cami olan türbede namaz yeni bitmiş,çıkan erkekler bana iyi günler diliyor. İçeriye başıma birşey bağlamadan giriyorum. Camilere girilirken başımı örtmek zorunda olmak beni hep rahatsız etmiştir. Bu benim inancım ya da inançsızlığım. Başımı zorla bağlamanın bana ya da camiye nasıl bir faydası olacak hiçbir zaman anlamamışımdır. Sinopta böyle bir zorunluluk olması beni çok mutlu etti. İşte hoşgörü budur dedim.
Tepeden sinop çok güzel görünüyordu. Dönüşte Uğur Mumcu parkının karşısında bir çay içip akşam yemeğimi balıkçıda yemek yiyerek mutlu bir şekilde otelime gittim.
Maalesef bu güzelim şehir de Nükleer Santral yapılarak mahvedilmek isteniyor. Bütün gelişmiş ülkeler güneş,rüzgar enerjisi gibi yenilenebilir enerji kaynaklarına dönerken biz daha ucuz enerji adına hepimizin hayatını riske atacak nükleer enerji santralları yaptırmak peşindeyiz.
Havaalanı şehre çok yakın. Öğlene kadar vaktim var. Surlara üzerinedeki kafeye çıkıyorum. Kış geldiği için çok tenha. Uğur Mumcu Parkının karşısındaki şehir klübünde oturup hem etrafı seyrediyorum hem de kahvemi içiyorum.
